مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
آیــه آیــه هــمــه جــا عـطـر جنان می آید وقتی از حُسن تو صحبت به میان می آید جبرئیلی که به آیات خــدا مـأنــوس است بـشـنـود مــدح تو را بـا هـیـجــان می آیـد می رسـی مثـل مسیـحـا و به جـسـم کعبه بـا نـفــس هــای الــهــی تــو جــان می آید بسکه در هر نفست جاذبۀ تـوحیدی است ریگ هم در کـف دستت به زبـان می آید هرچه بت بود به صورت روی خاک افتاده ست قـبـلـۀ عــزت و ایـمــان به جـهـان می آید با قــدوم تـو بــرای هــمــۀ اهــل زمـیــن از سـمـاواتِ خــدا بـرگ امــان مـی آیــد نــور تـوحیدی تو در همه جا پیچیده ست از فــراســوی جهــان عـطر اذان می آید عـرش مـعــراج؛ سـمـاوات شده محرابت ملکـوتی ست در این جـلـوۀ عــالــم تابت خاک از بـرکت تو مسجد رحـمــانــی شد نــور تــوحـیــد به قـلـب بـشر ارزانی شد خواست حق، جلوه کند روشنی توحـیدش قلب پُر مِـهـر تو از روز ازل بــانــی شد ذکر لبهای تو سـر لـوحۀ تسـبیحات است عــرش بـا نــور نـگــاه تـو چـراغـانی شد قول و افعال و صفاتت همه نور محض اند نــورت آئـیــنــۀ آئــیـن مــسـلــمــانی شــد به ســراپــردۀ اعـجــاز و بـقــا ره یــابــد هر که در مــذهب دلدادگی ات فــانی شد خواستم در خــور حُـسن تو کـلامـی گویم شعر من عـاقبتش حسرت و حیــرانی شد ای که مبهوت تو و وصف خطی از حُسنت عقل صد مولوی و حــافظ و خـاقـانی شد «از ازل پــرتــو حُـسـنت ز تجلی دم زد عشق پـیـدا شد و آتـش به هـمه عالم زد» جــنّـتـی از هـمــۀ عــرش فــراتــر داری تـو که در دامن خـود ســوۀ کــوثـرداری دیــدن فـاطـمـه ات دیــدن وجــه الله است چه نیازی است که تا عرش قدم بر داری عالم از هیبت تو، شوکت تو سرشار است در قـد و قــامت خود جـلـوۀ محشر داری حسنین اند روی دوش تو همچون خورشید اسـدالـلـهـیُّ چـون حضـرت حـیـدر داری اهــل بیت تو هـمــه فــاتــح دل ها هستند جـلــوۀ نــورٌ عــلــی نــور، مکرر داری اهــل بیت تو هـمــه فــاتــح دل ها هستند روشنی بخش جـهان، قـبـلـۀ دنـیــا هستند ای که در هر دو سرا صبح سعادت با توست رحمت عــالـمـی و نـور هدایت با توست چـشـم امـیــد هـمـه خـلـق و شکوه کرمت پــدر امـتــی و اذن شـفــاعـت بـا تــوست با تو بودن که فقط صرف مسلمانی نیست آنکه دارد به دلش نــور ولایت، با توست بی ولای عــلــی این طایفه سـرگــردانـند دشمنی با وصی ات، عین عداوت با توست بایــد از باب ولای عــلــی آیــد هـر کس در هوای تو و در حسرت جنت با توست ســالیــانــی ست دلــم شـوق زیارت دارد یک نگاه تو مرا بس، که اجابت با توست کاش می شد سحــری طوف مـدینه آنگاه نـجــف و کــرب و بــلا و حــرم ثــارالله |